Er zijn zo van die momenten dat ik echt zin heb om er eens echt goed tegenaan te gaan. Er zijn zo van die dagen dat ik echt zin heb om het achterste van mijn tong te laten zien. Er zijn zo van die gevallen waarbij ik me echt niet kan neerleggen. Dat ik nu al drie maanden lang zwijg op mijn blog hangt vooral samen dat ik iedere keer weer terug in mijn zwijgzame stulp kruip en daar dan probeer tot rust te komen. Probeer dan te zoeken naar de balans in mezelf en te rest te herleiden tot de essentie.
Een daad die me heel wat energie kost en ook kostbare energie. Daarom en alleen daarom heb ik het de afgelopen maanden laten afweten op deze plek. En geloof me dat het me zwaar valt om een keer niet gewoon er alles uit te smijten…..om gewoon een keer echt te zeggen wat ik van bepaalde dingen, actuele onderwerpen, mensen en uitspraken vind. Maar iedere keer wint weer dat ene gevoel dat bij mij echt nog steeds de bovenhand heeft. Iets waar ik niet altijd de vinger kan leggen en ook iets dat we mee kan sleuren naar de donkerste grotten van mijn bewustzijn. Dat ik me er weer iedere keer weet uit te slepen en niet toegeef dat is bijna een wonder te noemen.
Meer dan een keer de afgelopen weken heb ik me afgevraagd waar ik ergens me op het spectrum bevind? Of ik mezelf nog kan terugvinden in een groep van mensen met bepaalde eigenschappen en waarden? Dat ik in afgelopen vijf jaren meermaals heb mogen ervaren dat mensen het vooral hebben begrepen op extremen dat vind ik nog niet zo bijzonder maar toch… Het valt me zwaar om tot de vaststelling te komen dat ik mezelf stilaan niet meer overal thuis voel. Er zijn zelfs momenten dat ik heel bewust zwijg, mijn tong honderd keer omdraai, denkbeeldig met mijn hoofd duizend keer tegen een muur sta te bonken, duizend keer ‘internal curse’, zit te roepen in mijn wagen (een van de weinige plekken waar ik me misschien echt mezelf nog kan wezen en vooral als ik Mozart, Taylor Swift en Sting speel) en nog duizend en een kleine acties. Geen van deze zet ik daadwerkelijk om in actie en geloof me het val me heel zwaar want ik voel me stilaan een beetje geïsoleerd geraken in een wereld waar we vooral de taal van vervreemding spreken met elkaar.
Niet dat dit te verwonderen is. Ik omschrijf mezelf niet als zijnde een idioot en ik weet dat ik soms wel eens naïef ben als het op de mensheid neerkomt. Ja, ik heb mezelf een paar keer serieus bij de neus laten nemen en dag in, dag uit leef ik nu met de gevolgen hiervan. ‘It is what it is…’, is een van de vele tag-lines waar ik mee probeer een doorsnee dag door te geraken en dat zonder veel kleerscheuren of schrammetjes op mijn pantser dat ik rond mijn hard heb laten aanpassen. De meeste dagen lukt dit aardig maar het valt me wel een tikkeltje zwaarder dan 1 of 2 jaar geleden.
Er zijn dagen dat ik wandel door ruïnes en neen, het zijn niet die ik zo bewonderde toen ik voor het eerste de eeuwige stad Rome, Efeze of Pompeï bezocht. Neen, het zijn de overblijfselen van wat ik ooit dacht een stevig fundament te hebben en me kon aan vastgrijpen in tijden van vertwijfeling, nood, verdriet, wanhoop en pijn. Tot mijn grootste verbijstering loop ik nu rond in een verlaten stad waar nog nauwelijks muren van rechtop staan. Waar ik nog nauwelijks een lichtpunt kan vinden en waar er vooral nog schimmen van het verleden ronddwalen. Dante zijn Inferno komt heel dichtbij wanneer ik hier verkeer en Jeroen Bosch zijn schilderijen voelen eerder waarheidsgetrouw aan.
Ja,…. ik zit er een beetje door al het neerkomt op nog iets positiefs te vinden. Iets dat we er iedere dag door kan halen. En begin nu niet dat ik die kracht uit mezelf moet halen en vooral zelf actie moet ondernemen. Daarmee ben ik nooit gestopt maar meer en meer heb ik de neiging te geloven dat het gewoon niets meer uit zal halen. Niet dat ik opgeef maar ik voel me alleen omdat ik stilaan besef dat er iets aan het verdwijnen dat we zo nodig hebben om nog het verschil te kunnen maken voor de mensheid in het algemeen.
Meer dan ooit kom ik in dagdagelijks discours woordenschat tegen die het bewijs is dat mensen vooral ‘copy&paste’ toepassen en met hun woorden weten in te hakken op een ander. Stallie stoort zich daar mateloos aan omdat ik zo niet ben opgevoed omdat ik geleerd dat er gewoon zo veel meer steekt achter ieder verhaal dat ik in de krant of sociale media zie de revue passeren. Mijn vertrouwen ben ik al heel lang verloren in velen. Belofte maakt schuld is er eentje dat ik nu durf te herleiden tot liegen…en dat woord dat zindert veel langer na. Maar ik probeer wel steeds mijn woord te houden. En ik spreek geen pijnlijke woorden uit als ik de uitwerking er niet van kan inschatten. Niet dat ik niet probeer eerlijk te zijn en als ik dan al een keer uit mijn sloffen schiet dan zal ik me altijd proberen te kaderen zonder de personen in de ruimte te kort te schieten.
Maar rondom speelt een discours af dat mijn verbeelding tart en de gevolgen er van die lees ik al overal. Menslief u ziet uzelf enorm graag maar een ander iets gunnen of een plek geven om zichzelf te wezen en samen het middenveld proberen op te zoeken dat is niet meer bij. De impact hiervan is enorm en dat jaagt mij de schrik op het lijf.
Een van de plekken die een beetje weergeeft wat er nu gebeurd in mijn hoofd is NYC. Het is een stad waar ik meermaals ben geweest en waar ik tegenwoordig me ook niet meer 100% toerist waan. Het is de metropool bij uitstek waar zoveel werelden botsen met mekaar en naast mekaar leven zonder mekaar te lijken in de weg te lopen. En in het midden van deze drukke stad ligt een groen stukje land waar bomen groeien en je kan verloren lopen zonder hoogbouw tegen te komen Waar je op een bankje kan zitten naast een vreemde man of vrouw (of moet ik nu gender neutrale taal beginnen aan te nemen) zonder ook 1 woord te zeggen. Het is de plek waar de mensheid misschien wel al zijn maskers nog durft af te werpen maar hoopt dat niemand hem/haar ziet. Lokaal kan ik enkel aan het Zoniënwoud denken als het op zulke plekken neerkomt. In Central Park heb ik meermaals de essentie terug weten bovendrijven, wetende dat de kracht er
Stallie is wanhopig op zoek naar het middenveld dat ze zo broodnodig acht om de wereld te laten voort bestaan zonder aardverschuivingen. En laat me nu ook maar even dramatisch wezen want dat kunnen zo velen ook beter dan ooit. Uw boodschap komt stevig aan. U en anderen wordt gehoord en u krijgt heel veel ‘airtime’. Mensen drukken u meer dan ooit graag een microfoon onder de neus en journalisten belagen u meermaals per dag met een telefoontje of wensen u te strikken voor een interview waarin u dan de gal kan spugen die velen met u delen. Al de kommer en kwel die nu staat uitgesmeerd op sociale media en in de geschreven pers is een blauwdruk van al waar ik echt energie al verspil… het verstilt me en het kwetst me….raakt me en doet me eerder nederig worden.
Misschien ligt het dus aan mij dat ik me gewoon niet meer thuis voel op plekken waar ik me vroeger wel begrepen voelde. Nu word ik precies in het vergeethoekje geduwd omdat ik niet reageer of me geen houding weet te geven in bepaalde discussies. Mensen die me beter kennen weten dat ik echt wel heel uitgesproken meningen heb over heel veel dingen. Klimaatspijbelaars, Facebook, islamhaat, alt right, anti-vax, onderwijshervormingen, polarisering, fake news, Trump, immigratie, gele hesjes, Brexit…ja,Stallie heeft er een mening over. Maar ik zwijg tegenwoordig…. Ik ben in constant Don Draper modus omdat het momenteel de enige manier is waarop ik me mentaal weerbaar weet wezen zonder nog een muur te torpederen of een steunbalk naar beneden te halen. Not on my watch!
Sitting on the fence…eigenlijk zit ik daar graag en dat ik heb al meer dan een keer hier gezegd maar vroeger voelde ik me minder alleen op het hek. Stilaan lijkt dit hek eerder op een vluchtheuvel waar we maar even op adem mogen komen voordat de volgende woorden-storm en aanval komt aanwaaien. Het is bijna een wonder dat ik meer dan 3 dagen me in balans mag noemen. ‘I am under constant attack mentally!’.
Dat ik gekozen heb voor het onderwijs is een van de redenen waarom ik me nuttig voel in de maatschappij. En neen, geloof mij, ik lepel mijn leerlingen niet eender welke ideologie binnen zonder dat ze er eerst ruimte en tijd voor krijgen om er een openlijk gesprek te mogen met mekaar of met mij. Zo werkt het niet want zo werkt het buiten de schoolmuren ook niet.
Niet dat ik geloof dat het vroeger beter was maar er wel iets aan het werk dat de balans misschien veilig stelde. Ja, ik heb mijn ouders weten hevige discussie voeren met hun vrienden en kennissen en familie. Niet alleen op feestjes of recepties. Neen, voor mijn ouders maakte het deel uit van hun eigenheid. En dit wekelijks! Het ging er soms heftig aan toe maar op het einde van de avond of communie feest moest iedereen door dezelfde deur naar buiten kunnen en liefst met de arm om mekaars schouder. Werd er dan niet nagetrapt in de wagen naar huis of tijdens de afwas? Hoogstwaarschijnlijk wel, maar toch werd er nooit met het grof geschut op de ander geschoten.
Dat het middenveld aan het vervagen is, dat jaagt me schrik aan en ik voel me minder en minder nog begrepen. Het gevoel van onbehagen dat we vooral op sociale media kwijt kunnen en dat dan zo zijn ingang weet te vinden naar de rustige kanalen dat is stilaan alledaagse soep. Meermaals zit ik naast iemand aan tafel die iets zegt waarvan ik zo de oorspronkelijke bron van informatie kan identificeren. Maar ik mis diepgang en kan bijna geen kant meer uit als ik het gesprek zou willen aangaan. Meestal zwijg ik nu en dat maakt me heel ongelukkig.
Ooit heeft me iemand begroet met ‘Dag Caroline, De Morgen-lezer!’ en ik was zo verbouwereerd omdat ik plots me de impact kon inschatten van sociale media. Plots was ik in staat om iets aan het werk te zien waar ik echt geen controle meer over had tenzij dat deze persoon wat langer tijd met mij mee zou doorbrengen. Ja, ik lees deze krant en ik verdiep me vooral tijdens het weekend in de geschreven pers. Maar niet enkel en alleen die ene krant. Ik lees buitenlandse kranten en ook hier en daar een krant van het andere landsgedeelte. Neen, ik kan niet herleid worden tot 1 krant of 1 informatiekanaal. Dat weiger ik omdat het echt zo voorbij schiet aan de essentie.
Dat ik daarom nu al maanden hier zwijg is eigenlijk de uitkomst van al het geschreeuw, geroep, oeverloos gekibbel, geroddel en gebrek aan een opbouwend discours. Wees gerust sommigen van u zijn er wel in geslaagd maar jammergenoeg was het positive effect van deze heerlijke en diepgaande gesprekken eerder van korte duur.
Dat ik me nu in stilzwijgen heb gewikkeld is eerder een beschermingsmechanisme en omwille van ‘self-conservation’ maar ik maak me echt zorgen dat ik stilaan in de woestijn aan het rondlopen ben en straks geen enkele bank nog staat in Central Park en dat de wereld stilaan in een grote Grand Canyon veranderd. Mensen doen mekaar pijn met woorden die ze soms gratuite in het rond strooien. Misschien wordt het tijd maar een keer uit mijn schulp te komen en soms ook eens een wederwoord te formuleren….heeft een minuutje de tijd om met mij te wandelen door het park? I was told that It is a walk through the park in order to get it right.
