Hold On

For the moment I am to busy to write a long blogentry. I would love to linger around but I don't seem to be able. Last week the Comenius team was back in action and this time we had the whole international bunch over for 4 to 6 days. Meaning that P, A & I were only meeting up in the mornings! Or I even got stuck in Mechelen because of snow.

I had a real good time during the project week. Stress and tired I was as well. And yes, I even crashed once behind closed doors because I once more found out that I just can't manage to keep all living souls happy. But by Saturday morning while walking all by myself through awakening Brussels I felt so much more alive and did I experience that one feeling I would love to bottle and pass out while walking around through stress-country.

Like mentioned before I am bubble wrapped and I refuse to get unwrapped! Already I have been challenged a few times. On top of this I am under attack by germs and virusses. And you will see that by the time P is on his way to NYC for one of the medical congress that I will badly be in need of Carlisle Cullen. My ears hurt and most of the staff and pupils I run into are sneezing and spread around their fun! Try to hide but even the flu shot I got a few months ago won't be able to protect me from all harm. So I am trying to face the enemy!

Still, the world around is wrapping itself up for the Holidays. A is already singing xmas-carols. He even doesn't mind to do this while running around in a shop wearing only his underwear. I was about to freak out but then this 6y old was having such a good time and looked so happy with this undestroyable sparkle in his eyes! P even hold me back when I wanted to do intervention.

But the stress is still all around. People start to get anxious and loose it sometimes. I have seen, eperienced and felt it so close by and then I badly want to hug many to set the stress free. Yes, Stallie feels then so much like Esme Cullen who is about to hug to death the whole globe. I would love to make other see that compassion (uhm, Carlise Cullen is always looming around the corner) and love should be given some more air time.

It is like the unconditional tokens of love that A gives me. The many stolen kisses, the unexpected hugs in front of the school gate, the kisses he throws into air for me to catch, the smiles he shows when he sees me after school or when I feed him pasta and the content face I get to enjoy while he is about to fall asleep. It is that I get fueled up and try to hold on to the force that has to get me through the day. A day that starts dark and cold and will end in the same setting.

Many times I feel so sad not to be able to share that one split second that I do feel the energy and that my mind is fully aware of what matters the most. That I am able to put things in the right perspective. That I am so much alive and kicking that I could scream it from the roof tops! I then don't want to be selfish I then badly want to share and pass on all I have got and experience. Because I want to keep this feeling alive as long as possible.

And yes, you can't deny it, even you, you out there who is perhaps most of the time wrapped into turmoil and seems to be over at the dark side knows what I am talking about. It might only come up to the surface when we expect it the least and in most cases it overwhelms us. It can happen anyplace, anywhere and at anytime. But it is so unpredictable that when we are confronting it that before we know it already is gone what is left is the memory. Precious moments of pure happiness that we only have been sharing with few and forn just a few minutes.

To make sure that I get my message across I post here the blog-entry that Youp Van 't Hek wrote a few days ago. While reading it I smiled and travelled back to a some very awesome moments that I had the last few weeks. Okay, the ultimate test will to make to the last week before xmasbreak and keep up the spirit! You can be sure that when I want to touch you, hug you, give you a compliment, wink at you, pat you on the shoulder, pass on some piece of advice that all I try to do is share the ultimate bliss so that you make it safely into the holidays.

So please forgive me when I will point out once in a while that you need to try harder, to push your own limits, have a bit more patience or tell you that you just can't give up or just can't choose the easy way out. The world out there deserves people who once in a while try harder and push their limits, show their full potential! You can rest assured that I will cheer you all on! So keep hanging on!

"Hoogmis

Omdat ik erbij was. Daarom weet ik dat het waar is. Dat het echt gebeurd is. Dat het geen droom was. Niet een of andere vreemdsoortige hallucinatie. Geen paddotrip. Niks van dat al.

Het is echt gebeurd. Helemaal echt. Ben er nog steeds duizelig van. Duizelig van de poëtische kant van de zaak. De pure schoonheid. De niet te omschrijven snelheid. Het onnavolgbare schouwspel. Mijn ogen schreeuwden ooohhh en aaahhh, terwijl mijn mond zweeg van verbazing. Ik beet soms in mijn hand. Eerst zacht, later wat harder. Ik keek naar mijn buurman. Hij lachte. Ik lachte. En we zagen dat iedereen ons nadeed. Iedereen lachte. Of deden wij iedereen na? Ik weet het niet.

De vrolijkheid begon ergens en sloeg vanzelf over op ons allemaal. Vlug? Eigenlijk al na één minuut. Het zinderde. Gaf kippenvel. Een rug vol huiver. Prettige huiver. Het deed me aan topgerechten denken. Die smaaksensatie. Een mooie ontploffing in je mond. Of aan een boek dat je niet weg kunt leggen. Een boek waarin de bladzijden zichzelf omslaan. Of een circusact. Iets spectaculairs met acrobaten. Of een vrouw. Een beeldschone vrouw. Onbereikbaar gracieus. Je hart zucht, je buik kriebelt, je hersens jeuken. Of een feest. Een feest met de juiste mensen, de juiste muziek die je jong maakt. Zo jong dat je benen vanzelf gaan dansen. Of een stukje Callas in haar hoogtijdagen. Een aria die door je ziel snijdt. Of een onschuldig kind dat onverstaanbaar vrolijk brabbelt en daardoor zo verschrikkelijk de waarheid spreekt.

Ik kan het niet anders omschrijven dan zo. Ik moet het kwijt en kan het niet kwijt. Omdat het letterlijk en figuurlijk onbeschrijflijk is. Wie er bij was was er bij. En alleen zij begrijpen wat ik bedoel. De geur, het lawaai, de sensatie, de saamhorigheid, de lach, de schoonheid, de overtreffende trap.

Het was op tv. Velen hebben het daar gezien. En ook zij vonden het mooi. Heel mooi zelfs.

Maar ze waren er niet echt bij. Ze voelden niet de regendruppels die zich in de loop van de avond aanpasten en aangenaam lauw werden. Heerlijke douche. Zij zagen niet de vogels die met duizenden tegelijk boven het gebeuren gingen hangen om te zien of het echt waar was. Het was waar. Echt waar. En niemand hoorde de muziek die ik hoorde. Het tweede deel van het pianoconcert van Ravel. Op die goddelijke muziek werd het ballet uitgevoerd. Was het een ballet? Nee! En ja! Ja, het was een ballet. Een schitterend ballet. En dat was het ook weer niet. Niet officieel althans. Ik zag het als ballet.

Waar dit stukje over gaat? Over iets waar ik bij was. En waar ik euforisch over ben. Of u er ook heen kunt? Nee, want het wordt niet herhaald. Omdat dat niet kan. Ja, je kunt de herhaling op televisie zien, maar dan is de prik van de champagne. Je moest het live zien. Zien en horen. Horen en voelen.

Zacht geloofde ik weer even in god. Voorzichtig. Niet echt. Maar ik dacht even dat god met een joystick op een wolk zat. Ik heb de hemel afgetuurd om dat te controleren. Maar ik zag niemand.

Mijn zoon was er bij. Hij en ik waren samen. En hoeven elkaar vanaf nu alleen nog maar aan te kijken. Meer niet. De blik is genoeg. Onze ogen glimmen elkaar toe. Onze monden moeten vanzelf lachen. We kunnen niet anders. En we nemen het mee. Lichte bagage voor de rest van ons leven. Vederlichte bagage. Te tillen met onze wimpers. In moeilijke dagen zullen we er op teren. Teren op de herinnering aan die avond. Die avond in november 2010. Die zinderende maandagavond.

Onze hoofden zullen zich regelmatig vol neuriën, onze harten kloppen dan ritmisch mee en onze voeten zullen dansen zonder dat iemand het ziet. We waren bij de hoogmis. De absolute hoogmis. En kijken sprakeloos terug op afgelopen maandag. Barcelona – Real Madrid. Camp Nou. Vijf nul! Amen."

(bron: Youp Van t' Heck, NRC-Handelsblad, 4 december 2010)

P.S.: I choose Scratch of Ice Age as a very fitting image to go along with this blogentry. He never gives up and when he finally gets his hands on that one special nut he seems to be so happy that he starts glow! He holds on to his dreams and he acts according to this!

P.S.2: I choose my favorite song (for the moment I play this while I drive to work and home and face the cold morning & evening) by Marco Borsato. It is in Dutch. But is about 'Dreaming, Dare,Do & Share'