*geschreven ongeveer 48 uur nadat de Rode Duivels niet meer actief in Brazilië waren*
Ik heb tot nu toe nooit een woord Nederlands geblogd. Waarom? Tot op heden heb ik nooit de drang gevoeld om ook dat wat er in mijn hoofd zich afspeelt ook in mijn moedertaal neer te laten dalen op een toetsenbord. Maar de afgelopen 48 uur heeft er iets plaatsgevonden in mijn brein dat ik enkel en alleen kan en wens in het Nederlands weer te geven.
Stallie reed gisteren naar Limburg. Voor de meeste onder u, zeker die Stallie persoonlijk kennen, is dit op het eerste zicht niets bijzonder. Gewoon een autorit van O naar B waar ik nog eens met mijn moeder en mijn zus zou worden herenigd. Twee mensen waar ik vurig van hou, waar mij hart sneller voor klopt, mensen die ik het beste toewens, twee zielen die mijn leven meer kleur geven, twee vrouwen die sterker zijn dan ik ooit had gedacht, twee wezens die hun talenten delen met velen....kortom ik was onderweg naar huis om herenigd te worden met twee mensen waar ik heel vurig fan van ben. Omwille van het zoveelste weekendongeluk werd ik wel gedwongen een alternatieve route te nemen. En voor een keer reed ik dan ook via secundaire wegen naar huis. Voor ik vertrok had ik aan mijn manlief laten verstaan dat ik dacht dat de meeste Rode Duivels-vlaggen wel al in de verkleedkoffer zouden beland .
Want kijk, wat had je nu gedacht dat dit een blog-entry zou worden over familie en emoties? Alhoewel dit gaat om een fan-familie en de ploeg waar ik toch wel een aantal gelijkaardige gevoelens voor koester. Stallie heeft namelijk de afgelopen weken natuurlijk net zoals heel wat mensen op deze aardkloot ook naar een wit-zwart rond rondvliegende object gekeken dat door 22 mensen in alle richtingen werd gestuurd. Stallie kijkt namelijk graag naar voetbal en al langer dan vandaag en ja, Stallie is ook een fan van de Rode Duivels. Wat had u gedacht? En ik geef ook heel eerlijk toe dat ik soms wel eens bijzonder emotioneel kan zijn als die gasten met of zonder shirtje op de grasmat verschijnen. Ja, ik was er bij in dat jaar dat de nationale ploeg zichzelf oversteeg. De avond dat Georges Grün zijn kopje onder een bal plantte zodat we een paar weken later naar Mexico mochten vertrokken, zat ik in het kleinste kamertje mijn nagels af te bijten. Ik durfde gewoon niet meer te kijken en koos dan maar voor mij een tijdje terug te trekken. Maar vanbinnen was ik die avond intens gelukkig. Precies of er vuurwerk afging.
Dat jaar was ik 12 en keek ik samen met mijn broer en mijn papa naar het voetbal of mijn leven er afhing. Ik dronk cola uit een glas met een afbeelding van Georges&co er op en hoopte dan vurig dat als ik het glas nog een keer extra ledigde dat dit dan geluk zou brengen. Ja, ik heb zelfs hartjes zitten te tekenen in mijn schoolagenda om er voor te zorgen dat al mijn liefde voor die ploeg naar de juiste plek zou worden afgevuurd. En dan kwamen die mannen naar huis. ZOTTE TOESTANDEN!!!!! Dat zijn de enige correcte woorden die ik er nog kan opplakken. Onze natie werd zot. Want hoe ontvang je een 'ploegske' dat net door Maradonna en familie uit een toernooi is gespeeld en ook niet zijn wedstrijd voor de derde plaats heeft gewonnen? Awel, je geeft ze een ontvangst in de hoofdstad en ze mogen dan netjes opdirkt op het balkon van het stadhuis gaan staan wuiven. Vervolgens mogen ze dan een handje gaan schudden op het koninklijk paleis.
En de fans die hadden dan ook nog eens het excuus om nog eens goed uit de bol te mogen gaan en te laten zien aan iedereen dat ze hadden meegeleefd. Sommige van die beelden zal ik nooit vergeten omdat ze zo onwezenlijk waren en omdat ze precies in scene waren gezet. Heel mooi en ook best onvergetelijk. Pfaff kan er nu er nog heel wat minuten mee vullen.
Dit jaar ging ik dan net zoals zo veel anderen van dit surrealistisch land over de boeg voor iets dat rood, geel of zwart was en duivelse kwaliteiten werd toegedicht. Yes, deze dame begon zéér intens van elke Duivel de resultaten in het oog te houden en iedere belangrijk voetbalwedstrijd probeerde ik op de voet te volgen. Ik ging me weer verdiepen in de cijfers en feiten en kocht zelfs een WK-special van een mannen magazine. Ja, ik ga ver in mijn fan-zijn maar ik wil het dan ook goed en doordacht zijn. Een keer dat de aftrap was gegeven van de Mondiale in Brazilië wou ik weten wie er in de basis van de meeste landen zou staan, las ik menig spelers-rapport van de FIFA en ik ging echt geconcentreerd voor een tv-scherm zitten met een Magnum Champagne om mijn vingers te kunnen aflikken. Deze supporter was er klaar voor. Soms waren ze zelfs momenten dat ik wat jaloers was op die mannelijke collega's die er heel openlijk voor uitkwamen dat ze Panini stickers zaten te verzamelen. Eentje zei dat dit bij hem een soort kinder-geluk teweeg bracht en plots begreep ik het waarom voetbalfans soms van een andere planeet lijken te komen. En ik wou dat ook wel nog eens een keer ervaren.
Maar ik heb een soort sociale handicap. Eentje die gelinkt is aan mijn identiteit. Belgen zijn soms namelijk over heel wat beschaamd en we zijn dat ook al voor jaren over ons voetbal. We worden omringd door landen die gewoon een ander soort gevoel weten ten tonele te voeren als hun landgenoten zich op of een of andere manier profileren. België heeft het nog steeds niet onder de knie en weet nog steeds geen blijf met zijn gevoelens en frustraties. Want wat als die bal niet landt waar ze hoort te landen en enkel in ons doel? Wat doen we als de bondscoach een man blijkt te zijn die we dachten dat hij niet was? Wat als er eens een rode kaart te veel valt en onze sterspeler gekwetst geraakt? Wat als we verliezen? Wat als we naar huis komen voor die halve finale? Wat als Eden eerder Pico blijkt te zijn? Wat als er eentje een bal te veel heeft doorgelaten? Wat als....
Ja kijk, daar bestaat dus geen scenario voor. We staan terug met onze voetbalschoentjes op de aarde. Dat is het probleem niet. Daar zorgt menig analist wel voor en ik wist niet dat er zoveel waren. Zo werden we ondertussen als 'kutbelgen' omschreven door een 'vriendelijke' Nederlandse buurman en kort na het tegendoelpunt van Argentinië stuurde een andere, ook toevallig een Nederlander, analist eventjes een tweet de wereld in die vader Courtois boos maakte. Die emoties, die gevoelens die zich dan plots meester maken van ons probeer die maar eens op een correcte wijze te laten spreken zonder in een bepaalde stijl te vervallen. Dus wat vragen onze protagonisten in onze voetbal-familie nu om geen parade te organiseren, om geen toeters en bellen mee naar de Grote Markt te brengen, om niet naar Zaventem af te zakken met een driekleur, om niet vlagjes te tekenen op onze wangen en naast de weg te gaan staan roepen, om niet een keer onze handen in de lucht te gooien voor een onze ploeg,.... En waarom?
Geen idee. De logica is zoek en ook dat vind ik momenteel niet vreemd. Waarom? Omdat we, ik herhaal het nog een keer, het nooit onder de knie zullen krijgen. Wij Belgen (en excuseer me nu even maar de nuchtere Vlamingen (waarvan ik een van ben) zijn vooral daar wereldkampioen in) hebben altijd het gevoel dat het niet gepast is om ergens mee uit te pakken als het eindresultaat wat minder is. Daar is niks mis mee en het maakt ons tot wat we zijn. De vraag is alleen mag je als fan dan op zulke momenten jouw ploeg niet eens een hart onder de riem steken? Mag je dan niet eens voor een keer naast een nuchtere analist (want die zullen er morgen ook nog gaan zijn ook als Vince The Prince&co al lang onder de grasmat begraven liggen) gaan staan en gewoon fan zijn?
Moeten we allemaal dan plotseling stuk voor stuk ons vingertje omhoog steken? Neen, bedankt! Ik zie, hoor en lees dag in dag uit de 'wijze' woorden van azijnpissers in actie die er stuk voor stuk voor zorgen dat ik met beide voeten op de grond blijf. Hun opbouwende kritiek die neem ik ook iedere dag mee terug naar huis in mijn boterhammendoos. Stof genoeg om over na te denken en een zoveelste reset door te voeren. Allemaal gratis en voor niets. Ik ben er mee grootgebracht en ik zal er ook mee sterven en ik heb het mijn zoon alvast meegegeven met de paplepel.
Maar dit alles maakt het des te moeilijker om nu aan dat zelfde kind uit te leggen waarom onze Rode Duivels geen optocht wensen en geen feestje willen bouwen. Daarbij komt ook nog eens dat de KBVB misschien een klein detail uit het oog verloren was toen ze die open brief de digitale wereld instuurde en dat was dat er momenteel in het koninklijk paleis ook 'kleine' fans zijn. Hoe ga je een kind uitleggen dat die konings-kinderen wel hun team mogen de hand schudden en hun mentaal een schouderklopje geven en zij niet de kans krijgen om hun mondiale voetballers nog een keer te mogen toe roepen? Rijmt niet in een kinderhoofdje en ook niet meer in dat van mij. Want je gaat me nu niet wijsmaken dat de zonen en dochters van ons vorstenpaar ergens in een het paleis achter slot en grendel zaten terwijl die gasten stonden te poseren op het koninklijk gazon.
Fan zijn vergt dan ook oefening en doorzettingsvermogen. Je moet een stukje van jezelf bloot geven en je kwetsbaar durven op te stellen. Het lijkt zo eenvoudig om een favoriet aan te moedigen, je longen uit je lijf te roepen, een duik met je kleren nog aan in het zwembad te nemen na het winnende doelpunt, je kinderen Panini stickers te kopen om hun album vol te krijgen , je auto te pimpen met een een duivels hoesje, een bak bier met de buren te ledigen terwijl je naar Vincent en co kijkt, een GAS-boete riskeert om al toeterend door je straat of stad te racen, je gaat verdiepen in voetbal gerelateerde woordenschat om mee te kunnen praten met je schoonvader die voetbalgek is, je een postkaartje van de Bpost naar Brazilië stuurt voor je favoriete Duivel, het aantal sixpacks telt die na een wedstrijd plotseling van onder een strak en bezweet shirtje tevoorschijn komen of een shirt met het nummer 12 draagt omdat je er bij wilt horen bij die horde van mensen die fan zijn van een bende gasten die achter een bal aan hollen of hun leven er vanaf hangt. Maar het is meer dan dit en wie echt van fan is van iets of iemand weet wat ik wil zeggen.... Echte fans weten wat ik bedoel. Analisten zijn dan ook geen fans. Dat is hun beroep niet. En maar goed ook!!!
Gisteren reed ik naar huis. Gisteren hingen de vlaggen er nog steeds en niet aan een of twee gevels. Gisteren overviel me een gevoel dat ik al jaren niet meer gevoeld heb. Het gevoel dat ik niet meer alleen fan ben als het minder gaat. Gisteren waaide menig vlag met misschien minder panache maar zeker niet met minder respect. Gisteren haalde ik opgelucht adem dat we nog fan zijn ook als menig analist zijn gal heeft mogen spugen. En mijn moeder die liet gisteren heel duidelijk merken dat ze Lionel Messi geen goede voetballer vindt in zijn totaliteit. Mijn zus die droeg dan weer een oranje jeans. Zalig moment! Neen, ik blijf fan en ik wil dit nog een heel lang leven doen zonder dat ik me precies moet verantwoorden. Mag dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten